Księżyc wisi nad ziemią. Płoszy radość wiosny.
Jest błyskotką dla oczu, a dla serca zgrzytem.
Świat kościsty, zjeżony, szorstki i żałosny,
w plamach mórz, których gęby ziewają nigrytem.

Ta pęknięta skorupa, ten ogrom szczerbaty
lśni, malejąc nad nami w wieczną niespodziankę...
Cięży nad naszem czołem, oszałamia kwiaty
i powagi dodaje uściskom kochanki.